Vrijdag 9 november 2018 t/m 14 november
Mulibwanji!
Na een enerverende reis van ruim 21 uur, komen we aan op het vliegveld van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Meteen worden we geconfronteerd de primitieve omstandigheden waarin dit land verkeerd. We lopen het gebouw binnen wat in de verste verte niet lijkt op Schiphol. Als snel hebben we ons visum in handen en zonder problemen komen we door de douane. Kijk eens aan, daar staat onze taxichauffeur al op ons te wachten. Maar we moeten eigenlijk nog even een simkaart kopen voor onze telefoon. De man wil dat we eerst de koffers naar zijn auto brengen. Binnen in ons begint het wantrouwen te knagen. Wat als wij straks teruglopen om een simkaart te kopen en die man gaat er met onze koffers vandoor? We staan niet echt op ons gemak in het simkaart shopje. Het geld wat we moeten betalen belandt in een soort van oud papierbak. (Lees: gescheurde kartonnen doos onder bureautje). Gerdines telefoon is als eerste klaar. Zij loopt vast naar buiten en bespioneert op een afstand de man en de auto. Gelukkig liggen de koffers onaangeroerd in de achterbak. Even later zitten we op een oud achterbankje. Gordels zitten niet in dit voertuig, dus dan moet het maar zonder. Het wantrouwen wat we hadden, blijkt totaal onnodig te zijn; het is een vriendelijke, christelijke, jonge man, waarmee we de hele reis naar Nkhoma gekletst en gelachen hebben. Maar goed, wisten wij dat…!
Ergens in Lilongwe stopt de man zodat wij boodschappen kunnen doen. Als we het idee hebben dat we genoeg eten hebben om een tijdje van te kunnen leven, rekenen we af. Wat een bedrag! Meer dan 21.000. Maar goed dat dit geen euro’s zijn… Bij iedere kassa staat een extra medewerker die de boodschappen voor je in tasjes wil doen. Ze rijdt vervolgens ook de winkelwagen naar de auto. Wat een service! Dat de vrouw vervolgens nog even bleef dralen omdat ze wel een gift wilde verwelkomen voor deze behulpzaamheid, hadden we helemaal niet in de gaten.
De reis naar Lilongwe duurt ruim een uur. Wat we onderweg zien kunnen we amper bevatten. We hebben het gevoel op een andere planeet te zijn beland. Het lijkt wel of iedereen op straat loopt. Erg gevaarlijk want de auto’s crossen gewoon langs iedereen heen. We zien kleine kinderen lopen, jongens fietsen met een houten stellage op hun fiets geïnstalleerd om maar zoveel mogelijk hout mee te kunnen nemen, vrouwen met baby’s in doeken op hun rug gebonden. En ja, als je zo’n kleintje op je rug hebt kun je op je hoofd nog wel een enorme ton vervoeren, zonder deze ook maar met een hand vast te houden. Een fietsendrager achterop de auto hebben de Afrikanen blijkbaar helemaal niet nodig. Als je een fiets mee wil nemen leg je die gewoon plat op je bagagedrager, je bind hem vast en fietsen maar! Wel even opletten dat je geen andere mensen raakt nu je opeens 2 meter breder bent… En zo zien we nog ontelbaar veel dingen, niet wetend waar we eerst moet kijken, want om de paar seconden zien we wel weer iets zeer bijzonders voor onze ogen verschijnen. Ook schrijnende dingen komen we tegen. Langs de kant van de weg loopt een jongen op zijn blote voeten en met een totaal aan flarden gescheurde broek. Wat is er veel armoede in dit land.
De taxichauffeur brengt ons naar de Mbawa Lodge waar we een huisje hebben gehuurd. Daar worden we hartelijk verwelkomd.
De volgende morgen slapen we uit. We hebben geen wekker gezet en worden zo rond half 10 wakker. Het licht van buiten schijnt dan al zo’n vier en half uur door het raam. ’s Middags doen we rustig aan. Aan het einde van de middag besluiten we een rondje te lopen. We moeten toch ook enigszins weten hoe we morgen naar de Ebenezerschool moeten lopen. We zijn nog maar een paar honderd meter op weg als een klein kind met twee grote donkere kijkers op zijn blote voetjes op ons af komt rennen. Hij slaat zijn armen om Mirelle’s rok en even later glijdt zijn zwarte, smoezelige handje in de hare. Er komen nog twee kinderen bij. Zij willen ons de Ebenezerschool wel laten zien. We krijgen een hele rondleiding door het dorpje. Steeds meer kinderen komen sluiten zich bij de witte vreemdelingen aan. Wij genieten enorm. Ons fototoestel is vooral erg interessant. Wat leuk dat je jezelf daar op een klein schermpje terug kunt zien! Onderweg maken we af en toe een praatje met de volwassenen die we tegenkomen. Wat zijn de mensen hier vriendelijk! We ontmoeten de directrice die ook net op straat loopt. We spreken af morgen om 7 uur op school te zijn.
Het eten koken blijkt ook een hele ervaring te zijn. Gerdine bedenkt opeens dat we nog maar heel even water hebben. (In verband met een watertekort in Malawi hebben we iedere dag kraanwater van 5:00-7:00 uur en van 17:00-19:00 uur). We moeten ook allebei nog douchen. Gerdine gaat terug naar het huisje om als eerste op te frissen. Inmiddels is het al helemaal donker geworden. Dat gaat hier heel snel. Mirelle probeert het elektrische kooksel aan de praat te krijgen en laat vier eieren in een pan plonsen. Gelukkig het kookstel werkt! Al roerend is het opeens aardedonker. Het is weer eens zover… de stroom valt uit. Even staat ze perplex niet wetend wat ze in deze duisternis met het kookstel aan moet. Dan bedenkt ze dat ze haar hoofdlamp voor de zekerheid al rond haar hoofd had gedaan en klikt hem aan. Ze wil verder roeren in het ei, maar merkt dat er geen vordering in het baksel komt. Ow ja dat is waar ook, het kookstel werkt ook op elektriciteit. Dan eerst maar even verder met groenten snijden. Al snijdend bedenk ze dat Gerdine nu in een pikdonkere douche staat. Ow, ow… ja dat we in Afrika zijn beland merken we maar al te goed. Opeens is de keuken weer verlicht! Yes, kookstel doet het weer… Vervolgens valt de stroom nog zo’n drie keer uit. Na een uur hard werken hebben we spaghetti op ons bord.
Maandag gaat om 5:30 uur onze wekker. Onze eerste stagedag is aangebroken! Na een vlug ontbijt vertrekken we naar de school. Als we daar aankomen weten we haast niet wat we meemaken. Vele kleine kinderen van zo’n drie jaar komen in hun uniformpjes op ons afgerend. Ze omhelzen ons en hun kleine, zwarte, smoezelige handjes omsluiten de onze… Wat een liefde krijgen deze witte vreemdelingen van de kinderen!
Om kwart over zeven hebben we een dagopening met alle collega’s. Eerst zingen we met z’n allen een hymn bij de gitaar en djembé. Vervolgens leest een leerkracht voor uit de Bijbel en doet een gebed. Om half acht begint de school. Wij hebben eerst een kort gesprekje met de directrice en mogen dan overal vrij rond kijken om te observeren. Allereerst genieten we op het schoolplein, van de vele 3-jarige kinderen. Ze willen allemaal graag op de foto! Ze zwaaien naar ons en roepen: ‘Hallo… hallo’. Wij doen niets anders dan voor 100% genieten, genieten en nog eens genieten. Verder observeren we nog een Grade 1 klas en kijken we toe als verschillende klassen gym krijgen op een veldje tussen de schoolgebouwen. Na een indrukwekkende morgen keren we rond 1 uur terug naar huis.
Woensdag observeren we een pre-kindergarten klasje. De kinderen in deze groep zijn 3 jaar. Wat genieten we daar enorm! Tijdens de Bijbelvertelling zitten de kinderen op kleine matjes op de grond. Later tijdens het spelen en werken zitten ze op een soort van kindertuinstoeltjes aan houten tafeltjes. In vergelijking met andere scholen in Malawi hebben deze kinderen veel materialen tot hun beschikking. Om half 9 helpen we in Grade 2 (in Nederland groep 4) met lezen. We gaan beiden buiten zitten met een groepje kinderen. Waarschijnlijk gaan we deze taak nog vaker vervullen. Na een half uur zijn we klaar en kijken we hoe de jongere kinderen buitenspelen. De witte juffen zijn nog steeds heel bijzonder. Het is vooral leuk om aan ze te zitten. Het liefst houd je hun armen met twee handen tegelijk vast, en als er geen plek meer voor je is, dan duw je een ander gewoon weg. Het haar van de witte juffen is ook al zo grappig. Het voelt heel plat als je daar met je kleine, zwarte handje over wrijft. We zien de kinderen genieten van alle high-fives die we geven. Ze vinden het ook geweldig om klapspelletjes te doen tegen onze handen. Hun guitige gezichtjes met de grote zwarte kijkers, lachen naar ons. Wij proberen ze aan te leren hoe we heten. Teacher Gerdine is echt een moeilijke naam! Je moet er bijna van overgeven als je de ‘G’ uitspreekt… De naam van de andere witte juf is iets eenvoudiger… even later klinkt het onafgebroken in koor: ‘Teacher Mitella, Teacher Mitella…’
’s Middags wonen we een Bijbelstudie bij, in het huis van een van de collega’s. In korte tijd zitten we met z’n tienen in het kleine vertrek van een paar vierkante meter. Banken en stoelen zijn er niet genoeg, maar op de grond zitten is ook geen probleem! Voorafgaand aan de Bijbelstudie bidden we met elkaar. Vervolgens bespreken we het grootste gedeelte van Jakobus 3. Wat mooi op deze manier met elkaar bezig te mogen zijn. Het gaat over het gebruik/misbruik van onze tong. Wat kunnen we anderen snel kwetsen met onze woorden. Soms zeggen we iets, waar we niet over nagedacht hebben. Nodig is dat we de Heere bidden of Hij een wacht voor onze mond wil zetten en de deuren van onze lippen wil behoeden. Nadat we de Bijbelstudie hebben beëindigd met gebed, komen er schalen en pannen uit ieders tas. Op de grond in het midden van de kring is daar nog wel ruimte voor. Vanavond eten we gezellig met elkaar. Allereerst gaat er een afwasteil het kringetje rond. Degene die naast je zit giet met een maatbeker wat water over je handen, zodat je ze kunt wassen. Vervolgens doe je hetzelfde bij degene die aan de andere kant naast je zit. Tijdens het eten hebben we gigantisch veel pret met elkaar. Soms moeten we hartelijk lachen om de cultuurverschillen die we hebben. We genieten ervan dat we op deze manier een aantal van onze collega’s beter kunnen leren kennen. We spreken met elkaar af dat we over een week de Bijbelstudie in ons huisje houden. Het is al helemaal donker als we naar huis gaan. Gelukkig loopt er iemand met ons mee, want als het hier donker is, is het ook echt donker. Lantarenpalen kennen ze in dit dorp nog niet. We zijn nog maar net thuis als buiten de honden uit de hele omgeving weer op hoge toon hun klagelijk jankgeluid voortbrengen. Zo gaat dat iedere avond…
Ndapita! (Tot ziens!)
Gerdine en Mirelle
Dutch 
English